فرازی از مناجات شعبانیه
«خدایا! به تو پناه مىآورم از خشمت و از فرود آمدن غضبت. خدایا! اگر شایسته رحمت نیستم، تو سزاوارى كه بر من با فراوانى فضلت بخشش نمایى…
خدایا! گویى من با همه هستىام در برابرت ایستادهام، در حالىكه حسن اعتمادم به تو، بر وجودم سایه افكنده است، و آنچه را تو شایسته آنى بر من جارى كردهاى و مرا با عفوت پوشاندهاى، خدایا! اگر گذشت نكنى، چه كسى از تو سزاوارتر به آن است؟ و اگر مرگم نزدیک شده باشد و عملم مرا به تو نزدیک نكرده، اعترافم به گناه را وسیله خویش به بارگاهت قرار دادم. خدایا بر نفسم در فرمانبرى از آن گناه بار كردم، پس واى بر او اگر او را نیامرزى، خدایا نیكىات بر من در روزهاى زندگىام پیوسته بود، پس نیكى خویش را در هنگام مرگم از من قطع مكن. خدایا چگونه از حسن توجهت پس از مرگم ناامید شوم؟ در حالىكه در طول زندگىام مرا جز به نیكى سرپرستى نكردى».